Adriaan is verhuisd vanuit het westen naar Overijssel en woont met zijn partner in Oldemarkt. Hij schrijft over zijn ervaringen…
Niemand is zo doof als hij die niet wil horen
Iedereen heeft wel wat, zeker als je geen twintig meer bent. Wat heb jij dan? Hoor ik jullie denken. Nou, ik heb doorgezakte voeten, de scheiding midden op mijn hoofd wordt steeds breder en ik heb een probleem met mijn gehoor. Gelukkig zijn er voor al die problemen oplossingen: steunzolen, een pruik en gehoorapparaten. Steunzolen heb ik al (al worden ze tegenwoordig niet meer vergoed). Ik verrek het om met een pruik op te lopen en voor het geld dat een haartransplantatie kost heb ik bijna een tweedehands auto. Gehoorapparaten heb ik al een hele tijd. Eigen schuld, dikke bult. Harde muziek, in bandjes gespeeld en bij opnamen van een paar platen (destijds) veel te veel geluid op de koptelefoon tijdens het inzingen.
Vol terras
Het laatst beschreven euvel (ik bedoel het gehoorprobleem) kwam weer eens pijnlijk naar boven toen mij lief en ik, laat van een concert terug kwamen. Ik zag het niet meer zitten om te koken, dus besloten we in een van de restaurants dat Oldemarkt rijk is te gaan eten. Het was een mooie zomeravond en het terras zat vol. Toch vonden we nog een plekje bij de heg die het terras van het trottoir scheidde.
Als ik aan zo’n tafeltje in de buitenlucht zit, kijk ik altijd om me heen of ik nog bekenden zie. Ook ben ik ook bewust, of onbewust op zoek naar onderwerpen voor mijn schrijfsels. Rare voorvallen, bijzondere mensen, hijgende honden die vastgebonden aan de tafel de hele zaak meeslepen omdat ze een kat zien…
Ik schreef al columns toen ik nog voor een groot Zweeds meubelwarenhuis werkte. Het kwam zelfs wel eens voor dat tijdens de lunch sommige collega’s liever niet bij mij aan de tafel wilde zitten omdat ze bang waren om zichzelf later in mijn stukjes tegen te komen.
‘Echt luisteren deed ik niet’
Terwijl ik om me heen zat te kijken hoorde ik mijn lief tegen iemand praten. En passant pikte ik wel wat op van het gesprek, maar echt luisteren deed ik niet. Toen zag ik tot mijn verrassing, tussen onze borden een forse courgette liggen. “Heb jij die besteld?” vroeg ik aan mijn tafelgenoot. Zonder op haar antwoord te wachten vroeg ik: “Wanneer is het, ga je ook mee?” Ze keek me verbaasd aan. “Waar heb jij het in vredesnaam over?” “Die mevrouw, waar jij met sprak nodigde ons toch uit?”
Ze schudde geamuseerd haar hoofd. Wat bleek? De dame in kwestie zag ons zitten en stapte van haar fiets met de vraag of wij geïnteresseerd waren in een courgette uit haar tuin. Laat ik nou denken dat ze ons uitgenodigde voor een concert in haar tuin.
Reacties? adr.noordergraaf@planet.nl
