Adriaan is verhuisd vanuit het westen naar Overijssel en woont met zijn partner in Oldemarkt. Hij schrijft over zijn ervaringen…

Pasen

 Het was zo druk in het restaurant, dat er geen plaats meer vrij was.

“Mag ik bij u aanschuiven?” vroeg ik aan een oude man die alleen aan een tafeltje zat. Hij knikte en ik ging zitten. Nadat ik mijn espresso besteld had keek ik om mij heen. Hij volgde mijn blik die dwaalde over de alom aanwezig, rijkelijk versierde, kerstbomen.

“Ik hou niet van Kerstmis!” riep de man boven de zoveelste ‘Dreaming of a white Christmas’ en ‘Jingle Bells’ uit.

Ik schoof iets dichterbij en keek hem vragend aan.

“Het is allemaal gedoe, en ik hou niet van gedoe. Zeker nu mijn vrouw dood is vind ik het helemaal niks meer!”

Ik reageerde gepast door te vragen hoe lang hij al weduwnaar was.

“Deze maand één jaar…”

Ik zweeg, want wat moet je zeggen na zo’n antwoord.

“Die Kerstflauwekul begint elk jaar vroeger!” vervolgde hij. “Ver voor Sinterklaas begint het gesodemieter al. Je kunt er ook niet omheen, alle programma’s op radio en televisie hebben het over Kerstmis. En maar wauwelen over het ‘gezellig samen’ zijn. Zelfs die zogenaamde ouderenomroepen doen er aan mee. Terwijl je toch mag verwachten dat die weten dat er veel ouwe mensen alleen zitten.”

Hij zweeg en nam een slok van zijn koffie.

“Het lijkt wel of iedereen zich hartstikke gek laat maken.  Gezeur over wat de trend dit jaar moet zijn op het gebied van kerstbomen. En of er behalve in de tuin en in de huiskamer, ook nog eentje in de hal moet staan. Of een boompje in de kamer van de kinderen, en dat terwijl de andere helft van de wereld in brand staat!”

“Heeft u kinderen?”

“Nee meneer, ik heb geen kinderen.”

“Kunt u dan helemaal nergens naar toe met de Kerstdagen?”

Hij schudde zijn hoofd.

“Mag ik u dan uitnodigen?” vroeg ik in een vlaag van sociaal gevoel.

Tot mijn opluchting schudde hij z’n grijze hoofd.

“Heel aardig van u, maar ik doe niks. Ik heb geen boom, geen stalletje en geen extra eten. Ik duik gewoon twee dagen onder met een fles jenever! ”

Ik attaqueerde een ober die langs zeilde en rekende mijn espresso af. Toen stond ik op en trok mijn jas aan.

“Och meneer,” sprak ik troostend, “het is zo weer Pasen.”

Hij keek me broeierig aan.

“Pasen, ook al zo’n ellende!”

^{Reacties? adr.noordergraaf@planet.nl}