Splaakvelwallingen
Voordat ik in dit mooie dorp terechtkwam, heb ik in veel plaatsen gewoond. O.a. in Zoetermeer. Die stad ligt niet ver van Noordwijk aan Zee, waar familie van ons woont. “Gaan we over Leiden?” vroeg mijn vrouw, toen we weer een keer op bezoek gingen. Ik schrok daar van, zo’n opmerking klinkt toch heel anders dan dat je de woorden leest…
Een ander voorbeeld,
We stonden op Schiphol te wachten op een vlucht die ons naar Milaan zou brengen. Helaas, er was een enorme vertraging. Nu ben ik van nature al ongeduldig, dus na drie uur hangen was ik het meer dan zat. “Geen Italië!” riep ik getergd uit. Mijn schoonmoeder, die ook deel uit maakte van het vakantiegezelschap, keek verontwaardigd op. Ze dacht dat ik mijn woede uitte door het noemen van een gedeelte van het onderlichaam. We hebben daar na vijf uur wachten, eindelijk in het vliegtuig, nog smakelijk om gelachen.
Over smakelijk gesproken. Tijdens een heel andere vakantie, in een heel ander land, zat ik met een vriend in een restaurant. Het was in Berlijn en na niet al te lange tijd verscheen er een aardig Duitse dame om de bestelling op te nemen. Omdat ze waarschijnlijk al in de gaten had dat we niet van daar kwamen, sprak ze ons aan in het Engels: “Do you want something to drink?
Automatisch antwoordde wij in dezelfde taal. Mijn metgezel wilde een biertje en ik riep in mijn beste Angelsaksisch: “I would like a sherry, dry.”
Het meisje werd door die bestelling wat in de war gebracht en schakelde terug naar haar eigen taal en vroeg: “Wie viel?”
Daardoor switchte ik ook naar het Duits en antwoordde: “Eins, bitte.”
Ja, het leven kan soms ingewikkeld zijn. Ik heb eens een verschrikkelijke misverstand gehad met een volslanke dame die in het ballet danste in een amateur-productie waar ik aan meegeschreven had. Ik woonde uit belangstelling één van de repetities bij en maakte een (positieve) opmerking over de prestatie van deze danseres – die ik toevallig van naam kende. Omdat de begeleidende muziek op dat moment nogal overheerste, riep de regisseur er boven uit: “Over wie heb je het nou?”
“Over Yvette!” riep ik terug. Helaas was er op dat moment in de muziek een zachtere passage, dus mijn antwoord schalde luid en duidelijk door het theater. Waarop het meisje spontaan in tranen uitbarstte en overstuur het toneel verliet. Later werd duidelijk dat ze mijn antwoord als: “Die vette.” had verstaan.
Het summum van verwarring was wel die keer, dat ik aan iemand, die toch naar de supermarkt moest, vroeg: “Neem alsjeblieft voor mij twee netten sinaasappelen mee?”
Toen die persoon terugkwam met twee oranje zuidvruchten, keek ik hem verbijsterd aan. Maar ik moet toegeven, ze zagen er netjes uit!
