Rupsen
Lang geleden was er een man die z’n ziel probeerde te redden door een reis te maken. Na de zonde die hij bedreven had, werd hij door de plaatselijke zielzorger ‘veroordeeld’ tot het maken van die missie. Hij ging naar Sint Jacobiparochie, sneed een stevige tak van een boom die hij als wandelstok gebruikte en vertrok.
Een aantal mensen zullen al weten waarover ik over spreek. Ik heb het over het Jacobuspad, in het Fries: Jabikspaad geheten. Het is een eeuwenoude route die nog steeds bestaat. Sterker nog, die nog steeds gebruikt wordt als pelgrimspad. Het is ongeveer 130 kilometer lang en sluit bij de stad Hasselt aan op de beroemde pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Of het heden ten dage allemaal zondaars zijn die die reis maken, betwijfel ik. Maar een feit is, dat sinds 1500 deze mogelijkheid bestaat om de ziel te zuiveren van het kwaad.
Nou is het leuke dat het Jabikspaad achter ons huis langs loopt. Als alles klopt, komen de pelgrims van links en lopen naar ons dorp waar ze uit drie stempelposten kunnen kiezen om later te bewijzen dat ze die tocht werkelijk hebben afgelegd. Je herkent de bedevaartgangers aan hun niet geringe bepakking en de vastberaden blik in de ogen. Tenslotte hebben ze bij het betreden van Oldemarkt en omstreken, er al meer dan vijfentachtig kilometer opzitten en hebben er zeker vijfenveertig voor de boeg. Tenzij ze naar Santiago willen, dan zijn nog wel wat langer onderweg…
Het boeiende van zo’n tocht is dat je niet bepaald religieus hoef te zijn om hem te lopen. Het kan natuurlijk wel, maar veel mensen die ik er over spreek zijn dat niet. Waarom ze dan die moeite nemen om zo ver te gaan kunnen ze niet goed uitleggen. ‘Het is een symbool’, zeggen ze, ‘iets waarbij je tot jezelf kunt komen, een balans opmaken.’ Het is bijzonder dat dit in deze snelle tijd nog bestaat. Dat mensen uit de hectiek van het dagelijkse leven stappen en deze voetreis maken om tot bezinning te komen.
Er zijn meer bedevaartoorden in dit land, ik heb het even opgezocht, het zijn er liefst 663! Van Warfhuizen in het hoge noorden tot Eijsden in het diepe zuiden. En al die heilige plaatsen worden bezocht door gelovigen die daar bidden, bedanken of rouwen. Ik vind het bijzonder dat deze uitingen van gevoelens op die plekken nog steeds bestaan. Dat geldt ook voor kapelletjes en processies, iets wat mij nog steeds intrigeert.
Tenzij het een processie van rupsen is, dan blijf ik uit de buurt.
Reacties? adr.noordergraaf@planet.nl
