Sterker
Iedereen heeft het wel eens, een dag dat alles verkeerd gaat. Een vervelende grauwe dag, zo’n dag waarvan je denkt: ‘Zo snel mogelijk vergeten, morgen schijnt de zon weer en dan gaan we er weer lekker tegenaan.’ Het komt ook voor dat het niet beperkt blijft tot die ene dag. Sterker nog, het negatieve gevoel blijft aanhouden. Niet alleen die dag, maar het duurt langer, weken, maanden lang. Langzaam glijd je af en het gekke is dat je het zelf niet echt in de gaten hebt. Totdat iemand op je werk, of je partner aan de bel trekt om je te laten realiseren dat je bezig bent om in een depressie te raken.
Een depressie, door een donkere bril naar de wereld kijken. Angstaanvallen hebben, waarvoor? Je hebt eigenlijk geen idee. Paniek om de gekste dingen dingen waar je vroeger fluitend mee om kon gaan. Slecht slapen, piekeren, afschuwelijke gedachten hebben, niet aanspreekbaar zijn en doodmoe worden van het vechten, waartegen? Je weet het eigenlijk niet. Allemaal heel vervelend. En ik zit er nu midden in!
Toen ik me realiseerde wat er aan de hand was en er lang met mijn partner over gesproken had, ben ik op haar advies hulp gaan zoeken. We hebben hier in het dorp het geluk dat er een uitstekende hulpverlening is die dit soort zaken aan kan pakken. Daar kwam ik dus terecht. Het was niet makkelijk, je moet met ‘de billen bloot’ zoals dat heet. Het allereerste wat moet gebeuren is toegeven dat je ziek bent, als je dat eenmaal gedaan hebt ben je al een eind op weg. Die weg is dan nog wel lang, want het is van tevoren niet te voorspellen hoelang het gaat duren. Bovendien rust er nogal een taboe op deze aandoening. Wanneer je een been breekt, kan iedereen het zien en begrijpen, maar als je in een depressie zit zie je dat vaak niet aan de buitenkant. En dan is er nog een probleem, de meeste mensen willen niet weten dat ze deze ziekte hebben (want dat is het, een ziekte), ze schamen zich er voor. Ik moet bekennen dat ik in daar het begin ook last van had. Maar ik merk dat het helpt als je er over praat, en zoals ik hier over schrijf.
Dat is ook de rede dat mijn column deze keer over depressief zijn gaat. Voor mijzelf, om er over te praten, maar ook voor eventuele andere mensen die last hebben van deze aandoening. Praat erover, dan heb je niet het idee dat je helemaal alleen staat in die situatie. De reacties die ik krijg, zijn me allemaal erg mee gevallen.
Ik heb nu medicatie en ben er zeker van dat ik er sterker uitkom dan ik er inging.
Reacties? adr.noordergraaf@planet.nl
