Huisdieren
Ik ken iemand die z’n huisdieren de gekste namen gaf. De cyperse kat, bijvoorbeeld, heette ‘Halleluja’. Toen ze het beest net hadden en de vrouw des huizes ‘s avonds de poes binnenriep, dacht de hele buurt aan een spontane bekering, maar nee hoor, de brokjes stonden klaar.
Ze hadden ook een hond, een Berner Sennen. Een enorme lieve lobbes, die mensen, onbedoeld spontaan ondersteboven liep. Het gigantische beest had een naam onevenredig aan z’n omvang: ‘Dirkje.’ Het was altijd een heel gedoe als ze met Dirkje naar de dierenarts moesten. Omdat ze een een heel oud Fiat 500 autootje hadden, waren ze zeker een half uur bezig om het hondengevaarte op de achterbank te krijgen. Zeker omdat Dirkje, ook niet gek, best in de gaten had dat ze naar de arts moest. De hele buurt stond dan achter de gordijnen te genieten van dat schouwspel.
Daarbij bezaten ze een papegaai die de naam Karel had gekregen. Op zich niet zo schokkend, totdat ze er achterkwamen dat Karel een ei had gelegd. Waarna hij, ik bedoel zij, herdoopt werd tot Carolien. Het probleem was, dat de vogel het vertikte om naar haar nieuwe naam te luisteren.
Bij ons vroeger thuis, hadden we een kater, Joost geheten. Omdat mijn vader als hobby, vogels had, was het dier niet weg te slaan bij de volière. Op zekere dag had Joost ingang tot het hok gevonden en de helft van de gevederde vrienden uitgemoord. Alleen de tranen van mijn moeder hebben de kat van een zekere dood gered. Ik heb mijn ouwe heer nog nooit zo kwaad gezien.
Sinds kort hebben wij ook een huisdier. Nee, hij komt niet in huis, maar heeft de tuin als verblijfplaats. Hij zal zeker ook wel eens bij één van de buren op bezoek geweest zijn, maar hij hóórt bij ons. Niet dat wij hem gekocht hebben, hij is aan komen lopen. Hij heeft een langgerekte staart en een spitse snuit met forse snorharen. Een mooie bruine vacht en een snelle gang. We hoeven hem niet te voeren, want hij is zogezegd, selfsupporting. Alles, maar dan ook alles wat ie kan bij elkaar kan scharrelen, scharrelt hij bij elkaar. In het begin durfde mijn lieve vrouw niet naar buiten als hij op het terras heen en weer liep. Ondanks mijn geruststellende woorden dat het dier banger was dan zij als ze de deur uit zou stappen.
Wat is er nog meer over ons nieuwe huisdier te vertellen, het is in ieder geval geen zeldzaam creatuur. Er moeten er tientallen, zo niet honderden rondlopen in het dorp. Maar hij woont bij ons in de tuin en we noemen hem Ciske.
Reacties? adr.noordergraaf@planet.nl
